Blogs

Licht leven is een gevoel of ‘je grondtoon’, zou je kunnen zeggen. Licht leven is er altijd. Het kan niet weggaan wat je omstandigheden ook zijn.

Wat als er een Onzichtbare, altijd aanwezige, kracht is in ieder team(lid)? De zogenoemde O-factor. Een veerkracht en creatiekracht die ingebakken is.
En wat als alleen het Ont-dekken van die O-factor voldoende is om als team(lid) effectief te zijn, van binnenuit?

Niks geen ingewikkelde team(leer- of ontwikkel)trajecten, over de onderlinge bejegening, de samenwerkingscultuur, strategie en missie/ visie. Maar eenvoudigweg het licht schijnen op hoe het van zichzelf werkt:

Vuurtoren zijn als teamcoach, communitybuilder, facilitator, mens

Het licht schijnen op hoe het van zichzelf werkt:

1. dat er - onbewust - van alles ervaren wordt als team(lid). Van werkstress, gedoe tussen (sub)teams, een slechte aanspreekcultuur, vaagheid over de bedoeling of richting van het team/organisatie etc.

Wat als er een ONZICHTBARE – altijd aanwezige – kracht is in ieder team(lid)?
En wat als alleen het ont-dekken van die O-factor voldoende is om teamcoaching effectief te laten zijn, van binnenuit?

Paddenstreken uit de werkpraktijk: 'Kon ik maar aan jouw knoppen draaien...'

Je hebt altijd met plezier gewerkt.
Alleen de laatste tijd is het niet te doen.
De werkhouding van je nieuwe collega’s is waardeloos.
Ze trappen op de rem 
volgen protocollen niet op
blijven met het grootste gemak thuis
en zo kun je nog wel even doorgaan. 

Is echt alles denken volgens jou?
vroeg een vriendin terwijl we een frietje speciaal aten.
Ja, antwoordde ik
inmiddels ervaar ik dat zo. 

Er lijkt van alles aan de hand. Dierbaren waarmee het niet goed gaat. Je gezondheid die kopzorgen geeft. Het werk met al z'n deadlines, onmogelijke collega's en opdrachten. Verlies, rouw, angst, keuzes, verslaving. De rij is eindeloos.
Stel je voor dat je uitsluitend tegen heel veel denken aankijkt en dat er in essentie niets aan de hand is? 

Met de elektrische auto naar Frankrijk …
 
Als een kind stond ik te huil-schreeuwen “dat het allemaal nog erger was dan ik had kunnen bedenken”, toen ik m’n man aan de lijn had.
Ik stond met de elektrische auto bij een garage ergens in een Belgisch dorpje. De laadpaal en de verschillende laadpasjes leken niet te werken en ik had geen data-bereik op mijn telefoon. 
 

Ik was bij mijn 21-jarige neef op bezoek. Ik had een plastic bakje met een halve geschilde, ontpitte mango mee, een snijplank, sinaasappel, banaan en een kartelmes. Ik had bedacht: dan gaan we samen fruitsalade maken. Want mijn neef houdt van dingen doen, van koken, snijden, praten over eten, maaltijden bedenken en eten.

Hij heeft in zijn woonruimte geen keuken, dus we deden het aan tafel in zijn woonkamer.

Sinds de wolf in de buurt is, kom ik deze regelmatig tegen (in gedachten). Hoe bijzonder dat de fictieve ontmoetingen minstens zo intens lijken als het 'echt' oog in oog staan met dit roofdier. Oftewel wat een geweldige droommachine is dit 'leven als mens'.