Ingediend door Nicole op
Laatst was ik aan het communizeuren. Mijn man moest het plotseling ontgelden tijdens het avondeten, omdat hij 'al vijf minuten niets zei'. M'n gedachten en emoties gingen totaal met me op de loop. En hoe wonderlijk hoe de woorden van kritiek over tafel stroomden, tegen beter weten in. Wat zegt dat eigenlijk over de maakbaarheid van onze communicatie?
Herken je de schaamte achteraf als je enorm onhandig gecommuniceerd hebt? Ondanks alle methoden en technieken die je kent om bijvoorbeeld verbindend te communiceren of constructief feedback te geven.
Wil je communizeuren voorkomen, dan is het belangrijk dat je de oorzaak ervan kent. Je zit op zo'n moment in je zelf gecreëerde gedachtenwereld van kritiek, met alle emoties van dien, die je als geheel waar en logisch ervaart. Wanneer je dat alleen al in-ziet, stromen er als vanzelf woorden die verbinden. Moeiteloos en wijs.
Hoe het je lijkt te overkomen....
Mijn man ging aan tafel zitten. Ik had gekookt en keek 'm verwachtingsvol aan. Ik zag 'n wat flauwe glimlach en vervolgens schoof hij - geheel in gedachten verzonken - het eten naar binnen.
Dat tafereel maakte een storm aan gedachten in me los. Van 'krijg nou wat', tot 'dan eet ik de volgende keer liever met m'n vriendinnen; die zouden dit nooit doen'.
Omdat we de kracht van bewustzijn hebben, werden mijn gedachten een levende ervaring voor me. Ik voelde de verontwaardiging, teleurstelling en m'n adrenaline. Ik zat als het ware in een roller coaster van mijn eigen gebouwde attractie. En ineens barsten er woorden uit als: "Nou dan kook je voortaan ook maar zelf hoor" en "wie weet kun je wel gewoon op je werk blijven eten als het je toch niet uitmaakt dat ik er bij ben".
M'n man keek me stomverbaasd aan. Hij zat vermoedelijk nog in een technisch probleem verwikkeld en de hele situatie was hem ontgaan...
Inmiddels was ik voldoende bij zinnen om in te zien wat ik aan het doen was. Hoe ik geheel in een menselijke ervaring zat. En kon ik ook uitzoomen en me verwonderen: Hoe we als mens voortdurend gedachten hebben en hoe ons bewustzijn hier een beleefde ervaring in het moment van maakt.
Maar ook: dat we meer zijn dan dat. Dat er ook een natuurlijke staat van zijn is, voorbij die gedachten en gevoelens. Die een taal kent van communiceren: de interactie aangaan vanuit begrip, respect en creativiteit.
Vanuit die plek hervatte ik het gesprek, een half uur later in het park. Ik pakte zijn hand en vroeg: "jij wist zeker niet wat je net overkwam?" "Nee, inderdaad", antwoordde hij. Waarna ik aangaf dat ik helemaal in m'n verhaal had gezeten. En blijkbaar dacht aandacht nodig te hebben en geen betere manier wist om dat duidelijk te maken of daarin te voorzien.
Ben benieuwd naar jouw inzichten en ervaringen met communizeuren en ontvang graag je reactie hieronder!
Meer weten/ verdiepen? Tijdens de Vijf 1-op-1-gesprekken of de leergang Verbindend leiderschap krijg je volop inzichten in 'jouw menselijke ervaring'.
